Afgezien van de kilt, de doedelzak en whisky, is er weinig zo Schots als de distel. Ik ben de nationale bloem van het land.

Hoe dat zo is gekomen heeft alles te maken met de tijd waarin Schotland nog werd geteisterd door barbaarse Vikingen, zo’n 1200 jaar geleden.

Volgens een legende waren de vijandige Noormannen van plan om het Schotse leger ’s nachts te grazen te nemen. Om tijdens de aanval zo min mogelijk geluid te maken, trokken ze hun schoenen uit.

Op hun blote tenen slopen de bebaarde woestelingen op de Schotse krijgers af, toen een van hen midden op een distel ging staan. Hij schreeuwde het uit van de pijn, waarop de Schotten meteen wakker schrokken.

De Schotse troepen versloegen die van de Noormannen en adopteerden de paarse distel, hun redding, als nationaal symbool. Of het waargebeurd is? Kleine kans, maar het is een mooi verhaal.

Ik kom nu dus ook voor op allerlei Schotse emblemen en munten en sinds 1687 bestaat er zelfs een ‘Orde van de Distel’ – de hoogste ridderorde van het land – die wordt toegekend aan landgenoten die zich op bijzondere wijze verdienstelijk hebben gemaakt.

Of de ‘Schotse distel’ echt een mariadistel is of een soortgenoot, daarover zijn kenners het niet eens. Sommigen vermoeden dat het gaat om de wegdistel of de muskusdistel en weer anderen weten zeker dat het de speerdistel moet zijn.

Een netelige kwestie, dus.